Είναι απολύτως αδύνατο για έναν επαγγελματία ιστορικό της ελληνικής εκκλησιαστικής ιστορίας να μην θαυμάσει την περίπτωση του Δημήτριου Παναγόπουλου (1916-1982), κατά τη μελέτη της περιόδου 1951-1981. Η παρουσία του Δ.Παναγόπουλου στον τομέα της πρόσφατης ιστορίας της εκκλησίας μας ήταν προσοδοφόρα γιατί υπήρξε ένα χαρισματικό και φωτισμένο άτομο. Εντούτοις, εάν κάποιος ιστορικός μελετητής αναζητήσει, πώς ένα άτομο χωρίς σπουδές και πανεπιστημιακούς τίτλους μπορεί να είναι δάσκαλος Ευαγγέλιου πρώτης κατηγορίας, θα βρεί την απάντηση στην πρώτη επιστολή του Απόστολου Παύλου προς Κορινθίους (Α, 27-28).
Ο Δημήτριος γεννήθηκε στο χωριό 'Αγιος Κωνσταντίνος Αιγίου. Οι γονείς του Αθανάσιος και Ασήμω ήταν πολύ θρησκευτικοί άνθρωποι και η ανησυχία τους ήταν να οδηγήσουν μέσω των προσευχών τα παιδιά τους, στο δρόμο του Θεού.
Μετά το θάνατο του πατέρα του, μόλις που κατόρθωσε να τελειώσει το Σχολαρχείο και από τότε ανέλαβε οικογενειακά καθήκοντα. Δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τα θέματα πίστης, άλλα ήταν πολύ ευφυής και πάντα διαθέσιμος προς όλους. Η ευγλωττία, η ηρεμία και η αγάπη του προς όλους τον κατέστησαν πολύ ευυπόληπτο μεταξύ των παιδιών, και στις παρέες μορφωμένων και αναλφάβητων.
Πρίν προσχωρείσει στο στρατό, ο Κύριος του παρουσίασε την πρόθεση και την πρόνοιά Του με την παρουσίαση μερικών συγκεκριμένων γεγονότων. Μετά το πέρας της στρατιωτικής του θητείας, η συμμετοχή του Χριστού στη ζωή του άρχισε να γίνεται αντιληπτή, αλλά ο Δημήτριος δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι΄ αυτην. Τέλος, όταν πραγματοποιήθηκαν πολλές έμμεσες εμφανίσεις του Κυρίου οι οποίες δεν καρποφόρισαν, ο ίδιος ο Χριστός εμφανίστηκε ενώπιον του και τον ώθησε να κηρύξει τα λόγια του. Ο Δ.Παναγόπουλος αυτοπορρίπτεται λόγω ανεπάρκειας Θεολογικών γνώσεων, αλλά ο ίδιος ο Κύριος του διαβεβαίωσε ότι θα ήταν Αυτός που θα έβαζε τις σωστές λέξεις στο στόμα του, στο μυαλό του, Αυτός θα τον βοηθούσε να γράψει, Αυτός θα τον πλαισίωνε με ανθρώπους που θα του πρόσφεραν ότι χρειάζεται.
Δεδομένου ότι ο Παναγόπουλος συνεχίζε την άρνηση του,ο Ιησούς Χριστός προσπάθησε πάλι να τον πείσει να υπακούσει σε Αυτόν με την παρουσίαση του μέλλοντός του. Μια άλλη φορά του παρουσίασε τον παράδεισο, την αναγέννηση των νεκρών και την σωτηρία τις ψυχής. Ότι όλα αυτά που ζεί κανείς σε αυτή τη ζωή είναι μάταια. Αν και ο Παναγόπουλος έβλεπε τις εμφανίσεις του Ιησού, παρ΄ όλα αυτά δεν αγγίχτηκε καθόλου. Σε μία από αυτές έσπευσε να τον χαιρετήσει, αλλά ο Κύριος βάζοντας πίσω το χέρι Του, λέει: «Όχι Δημήτριε, εγώ σε περιβάλλω με το έλεος μου,σε έχω ολόκληρο καλύψει με την αγάπη μου, μα εσύ αντιδράς...». Τέλος, ο Θεός του έδωσε οικονομικά βάσανα όταν αυτός παντρεύτηκε την Αγγελική Σωτηροπούλου.
Ο Δημήτριος δεν δεχόταν το Θεό για τέσσερα ολόκληρα έτη. Μόλις στάθηκε ο 'Αγιος Δημήτριος ενώπιον του, τον έπιασε από τα πέτα του παλτού του και είπε: «Με ποιό δικαίωμα κρύβεις το χάρισμα που σου έδωσε ο Θεός; ». Ο Δημήτριος αισθάνθηκε θλίψη μα ακόμα δεν άλλαξε τη ζωή του. Μια άλλη φορά ο 'Αγιος Στέφανος παρουσιάστηκε ενώπιον του και του έβαλε το θυμιατήρι στο στόμα του, κατόπιν ο 'Αγιος του έδωσε μια εικόνα Του, που απο τότε ο Παναγόπουλος είχε πάντοτε μαζί του. Από τότε, άρχισε το ενδιαφέρον του για την εκκλησία και τα θέματα της πίστης, έως ότου δώθηκε ολοκληρωτικά στην πρόνοια του Θεού. Έτσι, ανακάλυψε ότι στην καθημερινή ζωή, ο Χριστός κράτησε τις υποσχέσεις του. Όταν ο Παναγόπουλος πληροφορήθηκε για να κάνει μια ομιλία είπε πράγματα και εξέφρασε απόψεις που στην πραγματικότητα κανείς δεν γνώριζε. Επίσης όλα τα κείμενα που έγραψε, απολύτως άγνωστα σε αυτόν, βασίστηκαν στην ιερή Βίβλο, στους κανόνες και τις διδασκαλίες των εκκλησιαστικών Πατέρων. Το κήρυγμά του δόνησε τις καρδιές του αναρίθμητου ακροατηρίου του και τους ενημέρωσε επίσης, δίδαξε και μπέρδεψε. Λαΐκοι και Κληρικοι έμαθαν για τις υποχρεώσεις τους προς το Θεό και τους συνανθρώπους τους. Σκοπός του ήταν να σώσει όσες περισσότερες ψυχές μπορούσε.
Γίαυτό πρίν κάνει οτιδήποτε προσευχόταν με πολύ ζήλο. Ανήσυχο και πρόθυμο πνεύμα ο Παναγόπουλος έσπευδε πάντα να βοηθήσει και να δώσει τη φιλανθρωπία του όποτε αυτή ζητήθηκε. Επιπλέον, ενστάλαξε τις τιμές της ιεροσύνης και του μοναχισμού στα μυαλά και τη συνείδηση των ανθρώπων που μίλησε. Με αυτό τον τρόπο, γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ Λαού και Κλήρου. Η συνεχής προσφορά του Δημητρίου προς στους Έλληνες του εξωτερικού είναι πέρα από οποιαδήποτε περιγραφή.
Μετά από δεκαεπτά έτη γάμου, η σύζυγός του με τη βοήθεια του Αγίου Νεκταρίου, γέννησε έναν γιο, που τον ονόμασαν Νεκτάριο. Ο πατέρας του θεώρησε σωστό να πει: «Εάν η ψυχή του παιδιού μου είναι να χαθεί, όταν αυτό μεγαλώσει, παρακαλώ το Θεό να το πάρει απο την πρόωρη παιδική του ηλικία».
Ο Θεός κάλεσε τον Παναγόπουλο στο βασίλειό Του στις 13η Φεβρουαρίου το 1982, αφού είχε εργαστεί για την εκκλησία Του επί τριάντα έτη, στην ηλικία των 64 ετών. Η είδηση του θανάτου του συγκλόνισε όλους στην Ελλάδα, καθώς επίσης και όλους τους Έλληνες που ζούσαν στο εξωτερικό. Όλοι αισθάνθηκαν την πίκρα του θανάτου του, αλλά ο Ιησούς έδωσε παρηγοριά στη θλίψη αφήνοντας να γίνει αντιληπτό το ακόλουθο γεγονός. Κατά τη διάρκεια της νεκρόσιμης ακολουθίας, ο πολυέλαιος του Ναού που βρισκόταν πάνω από το σώμα του Δημητρίου κινούταν με ρυθμό κατά έναν ημικυκλικό τρόπο. Το ίδιο πράγμα επαναλήφθηκε και βεβαιώθηκε από τις εκατοντάδες των ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί σε όλες τις αναμνηστικές ακολουθίες του Δημητρίου ειδικά στην τεσσαρακοστή και την ετήσια.
Αν και ο Δημήτριος Παναγόπουλος δεν βρίσκεται πια αναμεσά μας, όλες όμως οι εργασίες του είναι μαζί μας μέσω των βιβλίων και των καταγραμμένων ταινιών του. Ο Καθένας που είναι πρόθυμος να σώσει την ψυχή του μπορεί ακούσει κάποιες από τις ηχογραφημένες ταινίες, να μελετήσει τα δοκίμια και τις γραφές στα οποία παραπέμπεται και να γνωρίσει τις θρησκευτικές του υποχρεώσεις.
Αναρτήσεις
